[Opowieści o zwierzętach] O pliszce żółtej

Wiosną tego roku jechaliśmy sobie nad Biebrzę i docierając na miejsce zaczęłam się zastanawiać, kiedy nadarzy się pierwsza okazja do zrobienia ładnego zdjęcia. Nie minęło kilka minut, kiedy wjechaliśmy do Strękowej Góry i zauważyliśmy siedzącą przy drodze pliszkę żółtą. Nie bała się nas nic a nic, więc wystawiłam aparat z samochodu i oto mam ilustrację do wpisu o kolejnym gatunku.

Pliszka żółta (Motacilla flava), zwana także wolarką, jest najmniejszą przedstawicielką europejskich pliszek. Zamieszkuje Eurazję, północną Afrykę oraz Alaskę. Potrafi mieszkać wysoko w górach, w Himalajach nawet do wysokości 4,5 tysiąca metrów. Rozległość jej występowania spowodowała wyodrębnienie się wielu podgatunków, które podobno rozróżnia się po barwie głowy samców. W samej Europie Środkowej można spotkać ich aż siedem. Jednak na razie rozróżnianie, z którym podgatunkiem mam do czynienia, jest wyższą szkołą jazdy. Pliszka żółta w Polsce jest średnio licznym ptaszkiem, najczęściej można ją spotkać w Wielkopolsce, na Podlasiu oraz na Mazowszu. Monitoring Pospolitych Ptaków Lęgowych podaje, że Polskę zamieszkuje około 1,5 miliona przedstawicieli tego gatunku, co stanowi około 47% europejskiej populacji.

Pliszka żółta jest długodystansowcem. Zimuje nad Morzem Śródziemnym lub na afrykańskich Sawannach. Podczas wiosennych przelotów pliszki gromadzą się w wielkie stada. Wyczytałam, że w Zatoce Gdańskiej widywane były skupiska liczące nawet tysiące osobników.

Jak sama nazwa wskazuje, pliszka ta ma przede wszystkim żółte ubarwienie. Wierzch skrzydeł jest szarozielony, a głowa i kark popielate. Bardzo podobną do niej pliszkę górską odróżnia się tym, że w przeciwieństwie do pliszki żółtej, nie ma żółtego podgardla. Jak na pliszkę ma dość krótki ogonek, który jej się nie kiwa tak intensywnie jak pliszce siwej.

Pliszka żółta nie należy do strachajłów i jak sami doświadczyliśmy, kompletnie nie przeszkadza jej obecność człowieka. Najczęściej można ją zobaczyć żerującą na ziemi lub siedzącą na kamieniach, słupkach czy wystających gałęziach. Lubi otwarte przestrzenie z podmokłymi łąkami, na których gdzieniegdzie znajdują się wyższe kępy roślinności.  Pliszka żółta jest dość towarzyskim zwierzątkiem do tego stopnia, że czasami sypia w towarzystwie pliszek siwych.

Okres lęgowy pliszki żółtej trwa od  maja do lipca. Pliszki przylatują na miejsce lęgów w niewielkich grupkach, po czym rozpraszają się i zajmują swoje terytoria, które do ogromnych nie należą. Pliszkowemu małżeństwu wystarcza około 60 metrów terenu wokół gniazda, ale intensywnie go bronią przed innymi pliszkami. Pary lęgowe są monogamiczne. Dobrze ukryte gniazdo naziemne buduje samica (wg Wikipedii) albo para (wg Kruszewicza), używając do tego źdźbeł trawy, korzeni oraz znalezionych piór. Wysiadywanie jaj trwa około dwóch tygodni, a po kolejnych dwóch młode opuszczają gniazda. Nie potrafią jeszcze wówczas latać, więc przez kilka kolejnych tygodni są tolerowane na terytorium rodziców.

W menu pliszki żółtej dominują drobne stwory – muchy, chrząszcze i ich larwy, pająki, dżdżownice, mięczaki i koniki polne. Najlepszą jadłodajnią dla pliszki są duże zwierzęta pastewne, takie jak bydło (stąd nazwa wolarka), owce i konie, wokół których krąży dużo fruwających przysmaków. Pliszki żółte łapią pożywienie w locie, ale potrafią także żerować na ziemi. Pastwiska zatem to dobre miejsce na ich obserwacje, szczególnie po okresie lęgowym.

Pliszka żółta dość szybko adaptuje się do intensywnie przekształcanego środowiska przez człowieka. W Polsce jest objęta ścisłą ochroną gatunkową.

Posłuchaj głosu pliszki żółtej.

Źródła:

Andrzej G. Kruszewicz: Ptaki Polski

Wikipedia

http://www.ekologia.pl

Inne Opowieści o zwierzętach