[Fotolokacje] Rezerwat Łężczok

Po pierwszym wpisie z serii Fotolokacje przeniosę się w zupełnie inny rejon Polski, czyli na Górny Śląsk. Wbrew pozorom obszar ten oferuje mnóstwo ciekawych fotograficznie i przyrodniczo miejsc, a jednym z nich jest właśnie Rezerwat Łężczok. Ponieważ mieści się około 60km od mojego miejsca zamieszkania, to często go odwiedzam. Jest to bardzo dobry cel, kiedy mam do dyspozycji kilka godzin i polecam go każdemu na fotograficzny wypad.

Na blogu zamieściłam wpisy poświęcone fotografowaniu w  tym miejscu – Potwór z bagien oraz Letnie popołudniowe wypady. Teraz garść informacji o samym rezerwacie.

Rezerwat Łężczok położony jest w dolinie Odry, na zachód od wsi Babice, za torami linii kolejowej Kędzierzyn – Racibórz. Trafić do niego jest bardzo łatwo – wzdłuż rezerwatu przebiega droga wojewódzka z Gliwic przez Rudy do Raciborza, z której należy skręcić za drogowskazem, przejechać wzdłuż miejscowego boiska, przez tory i zaparkować na wygodnym parkingu leśnym. Mimo że przyjeżdżam tam w weekendy, to parking zawsze jest prawie pusty i na samym terenie rezerwatu też nie ma za dużo spacerowiczów, co dla obserwatora przyrody bywa ważne.

Rezerwat został utworzony w 1957 roku i według informacji na stronie gminy Nędza, na terenie której jest położony, należy do największych w Polsce. Powodem nadania temu miejscu statutu rezerwatu jest ochrona wielogatunkowego lasu łęgowego oraz pocysterskich stawów rybnych. Na terenie rezerwatu znajduje się 8 stawów: Ligotniak, Brzeziniak, Babiczak, Grabowiec, Tatusiak, Markowiak, Salm Duży i Salm Mał.

Można tu spotkać gatunki ssaków – sarny, lisy, zające, borsuki, piżmaki i od niedawna widywane jenoty. Przede wszystkim jednak rezerwat jest nie lada gratką dla miłośników ptaków. Pojawia się tu 210 gatunków ptaków, z czego 121 lęgowych. Pod względem tej liczby, rezerwat Łężczok zajmuje drugie miejsce zaraz po Stawach Milickich (o których też przymierzam się napisać). Wikipedia podaje, że można tu spotkać ponad 50% wszystkich gatunków ptaków występujących w Polsce. Można tutaj spotkać bociana czarnego, kanię czarną, perkoza, trzmielojada, kormorana, orlika krzykliwego, gęś gęgawę, regularnie wyprowadzającą tu lęgi hełmiatkę (bardzo rzadki gatunek na skalę kraju), głowienkę, kokoszkę, czaple i wiele, wiele innych.

Bardzo licznie występują tu przeróżne gatunki gadów, płazów oraz owadów (komarów w szczególności).

Ogromnym plusem tego miejsca są oznakowane ścieżki, które prowadzą przy samych stawach i dają możliwość obserwacji i fotografowania ptaków z bardzo bliska. Stawy nawet latem nie są bardzo zarośnięte, co stwarza bardzo dogodne warunki dla fotografa. Nawet luźny spacer w ciągu dnia, kiedy przyroda jest mniej aktywna niż o świcie i zmierzchu, może zaowocować naprawdę ciekawymi obserwacjami.

Kolejnym atutem tego miejsca są dwie wieże obserwacyjne nad stawami. Zwykle takie miejsca nie sprzyjają fajnym kadrom, bo wszystko widzi się z góry i z daleka, to na Łężczoku są tak zlokalizowane, że nie raz udało mi się zrobić bardzo ładne ujęcia właśnie z nich. Mniej uczęszczana (i moja ulubiona) wieża jest ukryta w lesie, więc nie tylko to dobre miejsce do obserwacji ptaków wodnych, ale też tych preferujących drzewa oraz trzcinowiska. Druga wieża czy raczej platforma mieści się na końcu wąskiej grobli, po której wiedzie szlak i pozwala ogarnąć wzrokiem rozległość rezerwatu. Ponieważ nie trzeba się na nią wdrapywać po stromych schodkach (w przeciwieństwie do leśnej wieży) i jest położona w bardzo malowniczym miejscu, wszyscy odwiedzający rezerwat kierują się właśnie do niej, więc tam na pewno nie będziemy obserwować przyrody sami.

Poza zwierzętami, rezerwat jest cenny także ze względu na roślinność. Ponieważ nie jestem znawczynią tematu zainteresowanych odsyłam do źródła (warto pobrać pdfa na dole strony, aby dowiedzieć się więcej). Wspomnę tylko o tym, że stawy na Łężczoku są cenionymi stanowiskami kotewki orzecha wodnego, niezwykle interesującej rośliny, o czym się niedawno dowiedziałam.  Pisałam już o niej tutaj.

Na terenie rezerwatu znajduje się także zabytkowy (i zapuszczony) dworek myśliwski.

Ze względu na warunki świetlne, lepiej wybrać się tam z aparatem o świcie albo popołudniu. Odradzam porę samego zachodu, bo słońce znika za drzewami dość szybko i światło przestaje być atrakcyjne. W pochmurne dni ciężko się fotografuje w leśnej części rezerwatu, bo gęste zadrzewienie zabiera dużo światła, więc trudno o dobre kadry. Jeżeli wybieracie się tam wiosenno-letnią porą nie zapomnijcie o dobrym preparacie przeciw komarom, bo w leśnych alejach nagroblowych bywa ich naprawdę dużo i bez skutecznego zabezpieczenia, długich rękawów i nogawek długo nie wytrzymacie.

 

Na koniec jeszcze ciekawostka – z Łężczokiem związana jest lokalna legenda o utopcu, który regulował poziom wody w stawach w zależności od swojego humoru i blokował przejście między stawami w postaci olbrzymiej kuny, utrudniając rybakom pracę.

Poczytajcie o innych fotolokacjach.

Jeżeli spodobało Ci się któreś zdjęcie w tym wpisie i chciałbyś je otrzymać w wersji drukowanej, skontaktuj się ze mną.